Misschien dat Mark Rutte vorige maand mijn hartverscheurende liefdesbrief las en ter plekke besloot deze twee geliefden niet langer uit elkaar te kunnen houden, of misschien is het gelukkig toeval (ik ga graag uit van de eerste optie). Hoe je het ook wendt of keert: my baby’s back. De horeca is weer open!

Een paar weken terug werden de maandenlange dromen van veel horeca ondernemers eindelijk weer een klein beetje werkelijkheid. Nadat de eerste geruchten uitlekten zag ik om mij heen, als een klein, kwetsbaar kiempje, voorzichtig hoop opbloeien. Vele slagen werden om de pols gehouden en billen bleven stiekem samengeknepen tot de persconferentie daar was. Ik was aan het koken in de keuken ‘want ik wilde het niet zien’. Eindstand was dat mijn eten stond te verbranden terwijl ik in de deuropening van mijn huisgenoot naar de televisie stond te staren. Tot Mark en Hugo de verlossende woorden spraken: de terrassen gaan weer open. 

Bij het horecapersoneel zat een nieuwe, frisse energie. Ik merkte het ook aan mezelf tijdens de voorbereiding op de horeca heropening. Het afstoffen van de planken met een plumeau leek wel een feestje bij Kees van Hondt in de India. De ramen lieten zich streep loos zemen. Zelfs de stofzuiger leek zich minder vaak aanstellerig op zijn zij te laten vallen wanneer ik hem een bochtje om trok. Alles en iedereen was er klaar voor. 

Eindelijk was het zover 

En dat het gemis wederzijds was, is in die eerste week wel gebleken. Meteen na de persconferentie stroomden de reserveringen binnen. Niemand die naar het weerbericht keek, of bedacht dat ’s middags een terrasje pakken op een werkdag tot voorheen not donewas. Als koeien die, na maanden hutjemutje op stal te hebben gestaan, staan te wachten op die allereerste warme lentedag, zo stond Utrecht die woensdagochtend te trappelen. Om vijf voor twaalf hadden zich al de eerste rijen gevormd voor de terrassen. De tafels keurig gedekt, de glazen glanzend gepoetst en het personeel strak in pak. Na 196 dagen, ofwel 28 weken, 6,47 maanden of 0,54 jaar, zat de tweede sluiting er eindelijk op! 

Wat me vooral verbaasde was hoe gemakkelijk ik teruggleed in de rol die ik al zo lang niet meer had kunnen spelen. De zinnen kwamen net zo gemakkelijk mijn mond uit als voorheen, zware borden tillen was een fluitje van een cent en de wijnflessen ontkurken kon ik nog steeds blind (toegegeven: daar ben ik tijdens de sluiting wellicht niet helemaal mee opgehouden). Alleen mijn rug moest weer even wennen aan het plotselinge acht uur lang staan en lopen (lees: hollen). Maar mensen, wat werd ik er ongelofelijk blij van. Na maanden van stilte gonst de stad weer van plezier.

Shout-out naar de gasten 

Het laatste stukje van deze column moet toch echt gewijd worden aan een kleine shout-out naar de gasten van de afgelopen dagen. Want perfect terrasweer was het nou niet bepaald. Temperatuur die rond de tien graden Celsius schommelde, een fris windje en zo nu en dan een regenbui. Maar dat deerde jullie niet. Dikke jassen werden aangetrokken, mutsen opgezet, handen in wanten gestoken en de benen heerlijk opgerold in een dekentje. Alles om maar dat terras op te kunnen en weer even te kunnen genieten van het eten, de wijn en elkaar. Ik hoop dat Mark ook een terrasje gepakt heeft. Dat hij zich weer even actief heeft herinnerd hoe fijn dat was, hoe belangrijk. En dat dit voorlopig de laatste keer was de we weer open mochten. 

Meer horeca verhalen? Je leest ze hier.