Als je in de bediening werkt, word je gezien. Het is maar goed dat hard werken helpt je daar niet té bewust van te zijn. Zelf heb ik er ook een handje van om de bediening nauwlettend in de gaten te houden als ik ergens zit. Ik vind het leuk om onderonsjes te spotten, of te zien dat iemand even stilstaat om te bedenken wat er nog moet gebeuren. En lachend personeel: dat is het leukst om naar te kijken.

Lachen kan zijn naar je collega, omdat er iets onhandigs of grappigs gebeurt. Binnenpretjes zijn ook enig, dan voelt het toch een beetje alsof je iets over diegene te weten komt. Je kunt erop los fantaseren waar dat pretje over gaat. Lachen kan natuurlijk ook naar een gast, een vriendelijke glimlach uit beleefdheid, een boer-met-kiespijnlach om een te vaak gemaakte grap of lachen omdat de gast je dag een stukje leuker maakt.

Chagrijnig zijn in de horeca levert zelden iets op, dus vermijd dat. Beur katerige collega’s op, spreek onderlinge onenigheden áchter de bar uit, en stuur het liefst mensen die geen zin hebben gewoon naar huis. Of laat ze afwassen.

Als het (te) druk is, is lachen de beste en misschien wel enige oplossing voor de mogelijke problemen die zich gaan voordoen. Mits je tijdens dat lachen contact maakt met de gast in kwestie. Komt het eten wat later dan gepland, maar had je voor die tijd al leuk en gezellig contact, wordt het je vergeven. Was je eerder gestrest, gehaast of kwam je ongeïnteresseerd over, dan ben je de lul.

“Zijn jullie altijd zo vrolijk”, vroeg een meneer mij laatst. Ik had toevallig die avond heel veel plezier, leuke gasten en had zin om het niet alleen voor hen maar ook voor mezelf leuk te maken. “Niet altijd zó uitgelaten, maar we hebben het leuk hier. Dat klopt.” De man was blij, hij had gezellige mensen aan tafel gehad die hem ook nog eens voorzagen van drank en eten.

Ik was ook blij: je kunt beter vrolijk zijn dan je werk tot in perfectie uitvoeren.