Naast dat ik groot fan ben van woordcombinaties, zoals horeca-anekdoten, of barbarrière en zelfverzonnen woorden als gluutariër en lactatiër, ben ik ook fan van alle rare dingen die gebeuren in de horeca. Een greep uit mijn eigen ervaringen en die van anderen. Van gekke koffiebestellingen tot complete miscommunicatie.
In de categorie koffie: de dubbele espresso decafé. Deze bestelling frustreert een van mijn collega’s zó erg, dat hij mij heeft laten beloven hierover te schrijven. Er valt precies weinig over te zeggen, dat doet de combinatie van de doppio en decaf al prima. Wat ook leuk is, laatst sprak een gast hier zijn verbazing over uit: ‘zijn er écht mensen die dat bestellen?’ Ja. Ze bestaan.
Bij andere koffiebestellingen heb ik een eigen ergernis. (Horeca is fantastisch, maar wel dé plek om mensen vervelend te vinden). Een latte, mensen, is een kopje melk. Vergeet dat belangrijke ingrediënt niet: de koffie! En ja, macchiato is een lastig uit te spreken woord, maar oefenen baart kunst en leidt tot de juiste bestelling. Go for it. Vernietig je vervolgens de kunst van een latte macchiato met een lepelorkaan? Bestel dan een café latte, minder mooi, net zo goed geen koffie.
Nu neem ik graag van de gelegenheid gebruik om Theo Maassen te quoten, uit zijn sketch ‘Mensen weg’: “Mensen die iets in de koffie willen. Als je niet van koffie houdt, zuip dan wat anders! Wég!”
Nog een horecagerelateerde grap van Maassen: “Dan komt er zo’n ober naar je toe, en die zegt dan: ‘Had u iets te drinken willen hebben?’ Hè?! Had u iets te drinken wíllen hebben? Dat klopt helemaal niet, dat klopt alleen maar als een ober zijn gasten eerst vier uur laat uitdrogen en als ze weggaan zegt: ‘O, had u iets te drinken willen hebben?’ Klopt helemaal niet, wég!” (Voor de liefhebbers, bekijk hier Theo Maassen)
Als het (nog) rustig is, hebben gasten de neiging om onhandige dingen te zeggen. Vrijdagmiddag 17.30u: ‘We hadden niet hoeven reserveren zie ik?’ En zeggen dat er een tafel voor twee personen uitgezocht mag worden is ook riskant. Tellen blijkt dan niemands kwaliteit. En de mensen die op rustige momenten arriveren hebben meestal haast. De menukaart wordt gevraagd nog voor ze zitten. Of ze ook iets mogen drinken?
‘Heeft u ook een broodje voor ons?’
‘Water?’ Dat staat al op tafel, mevrouw.
Het is ook allemaal ingewikkeld, voor gast én personeel. En de rotte appels worden gelukkig omringd door glanzend roodgele exemplaren. Mensen die zichtbaar genieten, hun schouders ontspannen en na goedbedoelde glazen toch overgaan op het bestellen van flessen wijn. Dan bestellen ze een espresso, mét cafeïne, zonder latte. Afsluitend met een biecht: ik vind melk schuimen het einde, en een goedgelukte latte macchiato breng ik trots naar tafel. Liefst zonder lepel.
