Het kwam mij laatst ter ore dat onze taal sinds een tijdje wat prachtige afkortingen (of moet ik zeggen, afko’s) rijker is. Nu iedereen aan de wandel is geslagen blijkt dat we onze kostbare adem niet langer willen verspillen aan het uitspreken van het onmenselijk lange zinsdeel ‘lange wandeling’. Nee, in plaats daarvan gaan we nu een ‘lawa’ maken. Of een kowa, als het regent. Als deze wandeling zich langs de waterlijn afspeelt is het een lastrawa (lange strandwandeling) en in het bos, u raadt het al, een labowa. Wanneer we dit alles in het bijzijn van onze vriendinnen doen en onder het genot van een kopje koffie, dan wagen we ons aan een lastrakowa mdm (een lange strand/koffiewandeling met de meiden). De linguïst in mij haalt haar hart op.
Wat heeft dit met mijn werk in de horeca te maken, hoor ik u denken. Het toeval wil dat deze afko’s hun oorsprong vinden bij de dames van het corps. En ziehier het bruggetje naar mijn baan. Vroeger, toen alles nog beter was en we in het restaurant nog daadwerkelijk gasten mochten ontvangen en bedienen, had ik vaak oude jaarclubs onder mijn hoede. Groepen van vijf of zes dames van ergens rond de veertig jaar oud, die elkaar vaak al lange tijd niet gezien en gesproken hadden (met uitzondering van de groepsWhatsApp uiteraard).
Deze groepen kenmerkten zich vaak door een gezellig gekakel aan tafel dat zich, naarmate de avond en de wijn vorderde, steeds duidelijker liet horen. Tegen de tijd dat het dessert werd ingezet wisten alle omringende tafels het fijne van de skivakantie naar Valtho, de perikelen van kleine Boudewijn op tennisles en de nieuwe Range Rover van Ewout. Allemaal super HDP (oftewel, Heerlie de Peerlie. Ook zo’n fabuleuze nieuwe afkorting voor het woord ‘heerlijk’).
Behalve die ene keer. De jaarclub in kwestie zat aan de Chef’s Table, in het midden van het restaurant. Ze hadden al flink wat flessen pinot grigio achter de kiezen en volume was dientengevolge ook iets gestegen, wat zorgde voor een gezellig rumoer in het restaurant. Ik was net naar de afwas gelopen om wat vieze borden weg te brengen, toen ik vanuit het restaurant ineens geschreeuw hoorde. Ik liep snel terug naar voren en zag al mijn gasten doodstil en met grote ogen naar de Chef’s Table kijken.
Bitchfight
Want daar had zich inmiddels een ware bitchfight ontketent tussen Claire en Lidewij. De twee dames stonden briesend tegenover elkaar, vuurrode gezichten en stoom uit de oren. ‘Je WEET dat ik dit absoluut niet tolereer’, spuwde de een naar de ander. ‘Ach stel je toch niet aan, arrogant loeder’, klonk het wederantwoord. U moet zich even voorstellen dat dit alles zich afspeelde op een gemoedelijke vrijdagavond in een toch vrij hoogstaand restaurant. Ik heb nog nooit iets dergelijks meegemaakt, zelfs niet in de kroegen waar ik gewerkt heb. Ondertussen was ik blij dat er een tafel tussen beide dames in stond, anders waren ze elkaar zeker naar de strot gevlogen.
Onderhand probeerde Cécile de situatie te deëscaleren door Claire rustig doch dwingend aan de arm naar buiten te leiden, als ware ze een enigszins labiel persoon die elk moment door zou kunnen slaan. Lidewij hing snotterend in de armen van Anne-Fleur en wist er met elke uithaal uit te persen ‘dat … Claire … wist … dat … ze … dit … niet … aankon.’ Babette en Cathelijne hadden besloten zich maar op het laatste restje pinot te storten en zich vooral niet te mengen in het schandaal dat zich voor hun ogen afspeelde.
Samengevat: een avond die ik niet snel vergeten zal, mede door de extravagantie van alles. Ik heb sindsdien niets soortgelijks meer mee mogen maken. Helaas, want stiekem vond ik het toch wel een klein beetje HDP.
