Lieve horeca,

wijn

Ik schreef je een maand of vijf geleden. Omdat ik je zo miste en wilde weten waar je bleef. En tot mijn geluk kwam je terug. Je bent wel een beetje veranderd, maar dat maakt niks uit. Je bent nog steeds jij.

Toch klim ik nu weer in de pen. Waarom, hoor ik je denken, je bent er toch? Dat klopt, maar nu is het helaas tijd voor mij om te gaan. Ik schrijf je omdat ik je wil vertellen dat ik, na 14 prachtige jaren samen, toch besloten heb te vertrekken. En geloof mij, dat doe ik niet zonder pijn in mijn hart.

Kun jij je onze kennismaking nog herinneren, al die jaren terug? Ik een onzekere, pukkelige puber van veertien. Jij een prachtig, groot restaurant, het beste van het dorp. Ik had bibberend van zenuwen een briefje geschreven of ik bij jou mocht komen werken en dat in de bus gegooid. Die eerste dag zal ik nooit vergeten. Ik stond vol trots, maar vooral kokhalzend van spanning, op zondagmiddag om half 12 op de stoep.

Je leerde me de eerste kneepjes van het vak. Bestek poleren, glazen poleren, koffie zetten en een biertje tappen. En het engste van allemaal: met een dienblad lopen op één hand. Tja, laten we niet om de hete brij heen draaien: dat hebben we vaak fout zien gaan, jij en ik. Die keer dat ik twee volle glazen Erdinger over een peuter heen kieperde. Of dat portje, over de bontjas van die mevrouw met haar chihuahua. Of dat blad met 9 pils over mezelf, voor de tafel met 9 knappe jongens. Enfin, zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Nu ik er zo eens over nadenk ben je eigenlijk van immense invloed geweest op wie ik geworden ben als persoon. Samen met jou heb ik de waanzinnige wereld van wijn ontdekt, het genot van een goed gezette kop koffie, het oneindige spectrum van verschillende smaken. En niet alleen dat. Je hebt me opgeleid als psycholoog. Leerde me hoe ik mensen kan lezen, daarop in kan spelen en ze blij kan maken. Je leerde me om te gaan met stress, presteren onder druk. Maar ook hoe ik van me af moet bijten, wanneer iemand zich ongepast gedraagt. Allemaal kennis die ik voor altijd met me meedraag.

Je hebt me ook zo vaak verliefd laten worden. Die knappe kok in de keuken, eigenlijk veel te oud voor mij, maar ik viel als een blok. En dan ’s avonds, na het werk, naast elkaar aan de bar. Een hand op mijn knie, stiekem, zodat niemand het zou zien. Of die ene barman waar ik me aan verslaafde. Elk vrij moment dat ik had zocht ik hem bij jou op. En dan de avondjes samen sluiten. Aan de bar doorhalen tot het buiten licht werd en de schoonmaker de voordeur open deed. Giechelend samen naar huis toe rollen.

Maar wat hebben we vooral ontzettend veel lol gehad samen. Na veertien jaar ben ik het eigenlijk nog steeds niet zat. Ik wil je dan ook beloven dat dit niet echt een afscheid is. Ik ga je alleen iets minder vaak zien. Maar helemaal niet meer, dan kan ik echt niet aan. Ik hoop dan ook vooral dat jij nog veel meer mensen zo gelukkig mag gaan maken als dat je mij gemaakt hebt. Want wat mij betreft, ben jij de mooiste van allemaal.

Liefs,

Noreen

Noreen Kaland is sommelier en assistent-manager in de horeca. 
Ze schrijft over de twee dingen binnen het mooie horecavak die zij het leukst vindt: de gasten en wijn.

Delen

Meer verhalen

Pint Maarten

Op vrijdag 11 november vieren wij Pint Maarten, een initiatief van De Horecaburgemeester om het feest (en de optocht) van Sint Maarten op die dag

Utrecht nacht

Daar ben je weer, stad

Daar ben je weer… Terug van weggeweest. Waar was je al die tijd?Onze Domtoren ging al in quarantaine, ingepakt en wel. Dacht je: wat hij

Lieve horeca,

De horeca. Je kunt er eigenlijk nooit écht afscheid van nemen. Noreen Kaland schrijft in haar column over haar liefde voor de horeca.

De Tien Horeca Geboden

Jullie zitten nog geen vijf minuten of je kunt al door de grond zakken van plaatsvervangende schaamte door het gedrag van je tafelgenoot. In deze column van Noreen Kaland tien dingen die je beter niet kunt zeggen of doen in de horeca.