Ze komen binnen en het raden kan beginnen. Uit welk land zijn zij die ons hostel en onze stad hebben uitgekozen om te verblijven? Na zoveel jaar begin ik warempel een expert te worden. Zelden zit ik er nog naast.
Al blijven Taiwan en China lastig. Maar daar heb ik een trucje voor. Ik probeer dichtbij ze te komen om hun geur op te snuiven. Chinezen ruiken soms een beetje naar eten. “Are you from China?” “Yes, I am.” Bingo!
Afrika, vooral zij met zo’n prachtige diepdonkerbruine huid dat altijd glanst, blijft een sport. Nigeria van Tanzania onderscheiden gaat de laatste tijd goed. De eersten zijn breder in de schouders. Spanjaarden en Italianen of Duitsers en Denen lokaliseren is een piece of cake.
Een leuk weetje over Italianen. Aan hun vraag ik meestal waar ze vandaan komen. Waarom? Ik wil de Romeinen niet beledigen. Zij zeggen nóóit “I am from Italy”, maar altijd “I am from Rome”. Een keertje was ik baldadig en vroeg waar dat Rome dan wel lag. De man zijn ogen werden groot als schotels. Zijn verbazing was van korte duur want mijn lach was niet te houden. Hij had het door en we schaterden samen.
Amerikanen. Die hebben echt geen cowboyhoed nodig om herkend te worden. Net zoals de twee jonge reizigers uit Massachusetts. Ik vroeg of ze voor de eerste keer in Nederland waren. “Yeah” antwoordde er eentje. “We are now in Youtrecht for two days and we are in love.” “Girls?” vroeg ik. “Also!” lachte de ander. Trots tapte ik een Neude New England IPA voor ze. Ons Utrecht verbonden met hun thuisland.
Later ging ik nadenken over hoe de jongen Utrecht had uitgesproken: Youtrecht. Dat is het! Joutrecht. Dé stad voor iedereen en waar de hele wereld naar toe mag komen. Een stad die samen met zijn inwoners ervoor zal zorgen dat de bezoekers vertrekken met een heerlijke vlinder in de buik.