Ik kom oorspronkelijk uit een klein boerendorpje in Zeeland. Wellicht een open deur, maar daar kom je niet vaak Beroemdheden tegen. Alhoewel, Jan Peter Balkenende scheen er een vakantiehuisje te hebben, Snabbel genaamd. Ik fietste er regelmatig voorbij op weg naar school, maar de beste man heb ik nooit gezien. Heel soms ving ik in de ‘grote stad’ (Middelburg) een glimp op van Paskal Jakobsen, de zanger van Bløf, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Lang verhaal kort: ik vermoed dat het gebrek aan Beroemdheden in mijn jeugd ertoe heeft geleid dat ik nu, wanneer ik er wel een tegenkom, me als een idioot gedraag. Ook wanneer ze mijn gast zijn voor een avond.
Earl Grey
Op een druilerige donderdagmiddag, een aantal jaar terug, toen ik aan het werk was als barvrouw bij een kroeg hier in de stad. Er zaten wat borrelende mensen die de reis naar Utrecht hadden gemaakt om te komen winkelen en nu hun dag afsloten met een biertje. Ik verveelde me. Tot de deur openging. Binnen stapte de leadzanger van een bekende (rock)band uit Utrecht (ik noem geen namen), ook nog eens mijn favoriete bandje op dat moment. Hij groette me en nam plaats, ik stamelde wat onsamenhangende woorden terug en vluchtte de keuken in.
Me verschansend achter de vaatwasser praatte ik op mezelf in: hij was ook maar een mens, ik moest me vooral normaal gedragen, the usual. Ik nam een diepe teug adem, duwde kordaat de klapdeur open en marcheerde naar hem toe. Klaar om hem zo normaal mogelijk te woord te staan. Terwijl hij een kop thee bestelde, vroeg hij naar mijn favoriete smaak. Ik voelde mijn hoofd langzaam rood worden en mijn benen begonnen te trillen. Wat moest ik zeggen? Wat is in godesnaam een cool antwoord op de vraag welke thee je graag drinkt?! Error. Met het zweet parelend op mijn bovenlip wist ik nog net “Earl Grey” uit te brengen, voordat ik halsoverkop naar het koffiezetapparaat rende. Lekker bezig.
Mankement
Nu zou je kunnen denken dat het in dit geval lag aan mijn zwak voor deze man, dat ik me als volslagen stumper gedroeg. Helaas, mijn mankement reikt verder dan dat. Ik had ooit het genoegen een Beroemde chef-kok in mijn wijk geplaatst te krijgen. In eerste instantie herkende ik zijn naam niet eens. Maar toen mijn collega’s mij wisten te vertellen dat deze man een begrip is in de televisiewereld, raakte ik volledig over mijn toeren. En hij was nog niet eens binnen.
Toen hij zichzelf eenmaal had ingeparkeerd aan tafel begon het feest pas echt. Het eerste wat hij mij vroeg was of de chef ook aanwezig was. Ik moest hem helaas teleurstellen; die had een vrije dag. Hij liet het niet na zijn ontgoocheling overduidelijk en meermaals te laten blijken. ‘Een goed begin is het halve werk’, galmde door mijn hoofd heen. Helaas bleek dit begin ook daadwerkelijk een voorbode voor de rest van de avond. Ik wist van geen enkele wijn uit mijn hoofd uit welk jaar of van welke wijnmaker deze was. Bij de vraag hoe topinamboer eruitziet produceerde mijn brein als antwoord een plaatje van een troubadour. Kortom, ik voelde me weer even 17 jaar oud en bezig met een wiskunderepetitie: totaal en compleet verloren.
Inmiddels heb ik vrede met het feit dat ik me nooit normaal zal kunnen gedragen als een Beroemdheid zich in mijn buurt bevindt. Om de symptomen wat te beperken ben ik maar gaan proberen de subjecten van mijn stoornis te gaan normaliseren. Op de ouderwetse manier: door me in te beelden dat ze naakt aan tafel zitten. En gelooft u mij, soms is dat voor mij ook niet bepaald plezierig.
