We zagen het allemaal wel een beetje aankomen, maar nu het zover is, is het toch even slikken: wederom heeft de horeca haar deuren moeten sluiten. Dat doet pijn. Het is natuurlijk allemaal for the greater good, maar inmiddels begin ik wel wat heimwee te krijgen naar hoe het was. Daarom een stukje over de tijden dat we nog wel met zijn allen bezweet tegen elkaar aan konden hossen. En wat is er nou Utregser dan Het Smartlappenfestival? En, omdat ik er inmiddels toch wel een beetje om moet janken…

Ik kom zelf niet uit Utrecht, maar ben hierheen verhuisd om te gaan studeren. Het fenomeen Smartlappenfestival was mij dan ook volledig vreemd. Tot dat ene, gelukzalige weekend in november 2014. Ik werkte sinds een maandje in een van de drukstbezochte kroegen van Utrecht. Dat er dat weekend iets bijzonders stond te gebeuren, had ik al wel door: mijn collega’s konden het in de weken voorafgaand aan het festival over niets anders meer hebben.

Dat bewuste weekend moest ik de zaterdag werken. Er stond een act die ‘De Anitaas’ heette. Ook dat zei me niets, maar mijn collega’s verzekerden mij dat dit de beste avond zou worden. Als kledingvoorschrift kreeg ik omschrijvingen als ‘panterprint’, ‘bloot’, ‘goud’ en ‘het kan niet gek genoeg’ mee. Met die opdracht in gedachten ben ik de CoolCat in gedoken en kwam ik met een prachtige outfit, waar Patricia Paay jaloers op zou zijn, weer naar buiten.

Getoupeerd haar en André Hazes door de speakers

Toen ik die avond kwam aanfietsen verwonderde ik mij over een rij mensen die stond te wachten. Ik vroeg me af waar ze moesten zijn. Ik stalde mijn fiets en liep richting de ingang van het café. Tot mijn grote verbazing bleek de rij mensen te wachten voor dezelfde deur als waar ik doorheen moest. Ik liep erlangs en werd door twee grote, vriendelijke uitsmijters naar binnen gelaten. Eenmaal binnen zag ik hoe de hele zaak leeggehaald was en gedecoreerd met de meest foute versiering ooit. Mijn baas stond in een veel te strakke, witte wifebeater achter de DJ-tafel.

Nadat een collega mijn haar tot grote hoogten had getoupeerd en ik in mijn panterlegging en glitterUggs was gegleden, was ik er dan toch echt klaar voor. Ik kroop achter de bar waar torens aan plastic bierglazen op me stonden te wachten. De boodschap van de baas was duidelijk: bier, wijn en shotjes. Dat is wat je gaat schenken vanavond. André Hazes schalde door de speakers en de mensen stroomden goedgemutst de tent binnen. Alles en iedereen had zich tot in de puntjes uitgedost. Verenboa’s, glittertopjes, gouden kettingen, strakke leggings, het kon niet op. Ik begon er steeds meer zin in te krijgen.

Geloof mij: ik heb nog nooit zo’n fantastische avond meegemaakt. Er werd gezongen, gedanst, getongd, ingehaakt en eigenlijk alles wat God verboden heeft. En toen kwamen de Anitaas. De drie dames togen het podium op en de kroeg barstte werkelijk uit zijn voegen. Mensen stonden op krukken, op tafels, hingen in palen en aan elkaar. En iedereen zong als één elk nummer uit volle borst mee. We waren met z’n allen een grote, zwetende glitterboa geworden. Het was prachtig.

Dat mis ik. Het gedrang in de kroeg, het lauwe bier uit plastic glazen, het zingen tot je keel rauw is en het flirten met de nacht. Maar, zoals iedereen uit Utrecht weet: in Utreg doen we ’t samen. Hou vol, het komt goed. Voor je het weet zweten we weer samen de nacht door.